همـــه ی مــــداد رنگــــی هــــــــا مشغول بـــودنــــــد ...
به جـــــز مــــداد سفیــــــــد !
هیچ کســــی به او کــار نمــــی داد...
همـــه مــــی گفتنــــــد: تـــو به هیــــچ دردی نمــــی خــــوری...
یکــــــــــ شب کـــــــــــه مـــــــــــداد رنگـــــــی هـــا
توی سیــاهـــی کـاغـــذ گم شــــــده بودنــــد
مــــــــــداد سفیــــــــــد تا صبح کار کــــــــــــــرد
مــــــــاه کشیــــــــــــد
مهتابـــــــــــــ کشیــــــــــــد
و آنقـــــــــــدر ستاره کشیـــــــــــد که کوچکـــــــــــــ وکوچکـــــــــــــــ و کوچکـــــــــــــــ تر شــــــــــــــد...
صبح توی جعبه ی مـــــــــــــــــداد رنگـــــــــــــــی
جــــــــای خالــــــــــــی او
با هیچ " رنـــــــ ــــــــگــ ـی " پر نشد ...
![](/upload/e/eloy/image/11_loxblog.jpg)
نظرات شما عزیزان:
محمدجواد ![](/weblog/file/img/m.jpg)
ساعت2:20---18 خرداد 1392
آه که دلم چقدر مرگ می خواهد