آنکه اندیشه ی شب را به سحر می داند آنکه حس خوش ماه به یقین میخواند
او که با هر نفسش تخم گل می کارد آنکه چشمش دایم بی سبب می بارد
منم آنکس منم آن
منم آنی که سکوت به لبم شعر جنون همه هستیم چو شعر پایبند افسون
دل من نرم چو مخمل بی تابدل من عاشق یکرنگی خواب
روح من ساحت جنگ اندوه روح من خیره به مانایی کوه
روح من در طلب جرعه ی جان روح من گاه مرید شیطان
روح من صاف چو برگ انگور روح من خیره به آبادی دور
روح من کال چو کم عقلی سیب روح من دور ز نظم و ترتیب
روح من شال و کلاه کرده ی خواب نام من چون دل پاکم مهتاب
نام مهتاب جنون افکن شب نام مهتاب قرین گشته به تب
نام مهتاب بیان همه درد نام مهتاب چو نوشابه ی سرد
شب مهتاب همه شعر و شراب شب مهتاب گره خورده به خواب
شب مهتاب همه چشم به راه شب مهتاب تماشاگر ماه
شب مهتاب همان بستر اشک شب مهتاب تهی از تب رشک
شب مهتاب دلی تنگ هوس شب مهتاب پر از هرم نفس
شب مهتاب جدا نیست ز حافظ آنی شب مهتاب گذشته است به حسرت دانی؟
دل مهتاب چو تنگ است چراپنهانی تویی آن مونس جان جان مرا جانانی
دل مهتاب طلب کرده ز ایزد شب تو تا ببوسد دمی آرام حریم لب تو
دل شود رام کلامت چو سخن میگویی من شوم مست وجودت چو تنم میبویی!
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
